Parę słów o imieniu „Lech”.

Amerykanie transliterują arabskie słowo "الله" jako “Allah”, bo oni oddają ostatnią literę ⟨ـه⟩ jako ⟨h⟩, ale w języku angielskim litera ⟨h⟩ nie oznacza polskiego, twardego, dźwięcznego ⟨h⟩, jak w polskim słowie „haczyk” lub „hałas”, lecz jest to miękkie, bezdźwięczne ⟨h⟩, które po polsku jest ⟨ch⟩, jak słowo „chleb” lub „chaos”, dlatego arabska litera ⟨ـه⟩ to po polsku bardziej ⟨ch⟩ niż ⟨h⟩, a zatem bardziej prawidłowy zapis Boga po arabsku i persku jest „Allach”, gdzie «al, el, ال» to przedimek określony, który po angielsku jest “the”, ale tego się nie tłumaczy na język polski, a dalej jest arabsko-perskie słowo «Lach, له», które jest imieniem, które znaczy ‘Bóg’ po polsku, ale nie tylko, bo również ‘Pan, Król, Władca, Pasterz’. Słowo to, słowo «Lach, له», w języku osmańskotureckim zapisuje się tak samo, czyli "له", lecz czyta się „Lech”, co oznacza w dodatku ‘Polaka’, dlatego imię „Lech” to zacne imię, bo oznacza ‘Pana, Boga, Władcę, Króla, Pasterza’, gdyż po staroirańsku słowo "له", czyli „Lach” lub „Lech”, ma takie znaczenie. Albowiem Persowie dawną Polskę nazywali «Lachestan, Lahestân, لهستان‎», co znaczy ‘ziemia Lacha’, ponieważ Polacy nazywali siebie bardziej Lachami niż Lechitami, bo słowo „Lechita” pochodzi od „Lech”, a jest to późniejsza nazwa na określenie Lachów, czyli przodków Polaków. To właśnie na słowie „Lech” bazuje osmańskotureckie słowo «Lechistan, Lehistan, لهستان‎», które znaczy ‘ziemia Lecha’, a chodzi o Polskę. Natomiast słowo „Polak” pochodzi od „Polach”, co znaczy ‘Lach, który jest po Lachu’, czyli potomek, który jest następcą, sukcesorem, spadkobiercą. Pozostała ta nazwa w polskim słowie „szlachta”, które znaczy ‘ci, którzy są z Lacha’, czyli Lecha, to znaczy legendarnego władcy Lachii, która jest znana jako „Lechia”, co jest dawnym określeniem Polski.

Można się dowiedzieć z książki pod tytułem „Słowiańscy królowie Lechii. Polska starożytna”, że był taki starożytny władca lachicki vel lechicki, który nazywał się Lach III Ariowit, choć w książce przedstawiony jest jako Lech III, a tak się składa, że arabskie słowo «Allach, الله», które między innymi oznacza ‘Boga’, może być też odczytane «Allech, الله», a po angielsku “Alleh”, czyli “The Leh” (Al-Leh), a po polsku „Lech”, co również oznacza ‘Pana’ i ‘Króla’, ale też ‘Boga’, bo spotkałem się z takim tekstem: "le ilāh illa Allēh", co znaczy ‘nie ma boga prócz Lecha’. Tekst ten występuje również jako «lā elāh elā Ellāh, لا اله الا الله», co będzie „nie ma boga prócz Lacha”, gdzie «Lach, Lah» to starożytne słowo, które znaczy to samo co «Lech, Leh», czyli ‘Pasterz, Pan, Król, Władca, Bóg’, dlatego słowo „Lachia” lub „Lechia” znaczy tyle co ‘Państwo, Królestwo’, bo słowo „lech” po staroczesku to ‘pan, wielmoża’, dlatego Lechici to słowiańscy panowie, gdzie chodzi o kogoś, kto stoi na czele domu, kto ma władzę nad kimś lub nad czymś. Trzeba w tym miejscu podać do wiadomości, że słowo "الله", które między innymi oznacza ‘Boga’, może być też «Ellech, Elleh», bo początek "الـ" to przedimek, który odpowiada angielskiemu “the”, a jest on wykładany jak po egipskoarabsku, czyli "el", bo pierwsza litera "ا" jest co prawda często romanizowana jako ⟨a⟩, ale ona brzmi po polsku jak /e/ lub /ɛ/, bo jest to podobne do angielskiego słowa “many” (pl.: wiele), które czyta się /mɛni/, a dalej jest "له", czyli «Lach, Lah» lub «Lech, Leh», co oznacza ‘Pasterza, Pana, Króla, Władcę, Boga’. A wracając do Lecha III Ariowita, to trzeba napisać, że początek „Ario” wskazuje na Ariów, czyli Aryjczyków, którymi są Słowianie, a nie Niemcy, którzy mają geny na przykład galijskie, celtyckie i normandzkie, a nie aryjskie jak na przykład Polacy, Ukraińcy, Białorusini i Rosjanie, a końcówka „wit” to słowiański sufiks, który oznacza między innymi ‘władcę’ (ang.: ruler). Można się o tym też trochę dowiedzieć z książki pod tytułem „Słowiańscy królowie Lechii. Polska starożytna”, którą napisał Janusz Bieszk.

Aramejskie słowo «Elach, Elah, אלה», które występuje również w języku kurmandżi, znaczy ‘Bóg’, jednak w dawnej kulturze Bliskiego Wschodu słowo «Lach, Lah, له» oznaczało ‘Pasterza, Pana, Króla, Władcę, Boga’, co się zachowało po dziś dzień w bliskowschodnim słowie «Allach, Allah, الله», które po angielsku jest “The Lah”, a po polsku „Lach”, co właśnie znaczy ‘Pasterz, Pan, Król, Władca, Bóg’, bo to są synonimy wielkiej osobistości. Natomiast samogłoska ⟨E⟩ w słowie «Elach, Elah, אלה» oznacza, że chodzi o osobnika męskiego, czyli „Ten Lach”. I tak się składa, że słowo „Lach” jest dawnym określeniem Polaka, bo tak nazywano nas na Litwie i Rusi, a także niegdyś na Bliskim Wschodzie, albowiem "Magna Polonia", to znaczy „Wielka Polska”, była zwana «Lachestan, Lahestan, لهستان‎» przez starożytnych Persów, co znaczy ‘ziemia Lacha’ lub ‘miejsce Lacha’. Słowo «Lach, Lah, له» po staroczesku jest „Lech“, bo z tym jest jak z polskim słowem „las” (ang.: forest), które po czesku jest „les“, gdzie po polsku jest samogłoska ⟨a⟩, a po czesku ⟨e⟩, lecz znaczenie jest to samo. Podobnie i bliskowschodnie słowo «Lach, Lah, له» może być odczytane «Lech, Leh, له», bo arabski zapis tego zaszczytnego słowa jest taki sam, dlatego po osmańskoturecku ziemia polska nazywa się «Lechistan, Lehistan, لهستان‎», co znaczy ‘ziemia Lecha’ lub ‘miejsce Lecha’, gdzie słowo „Lach” lub „Lech” to zesłowiańszczone słowo «Lah, Leh, له», które oznacza ‘Polaka’ po dziś dzień w krajach Bliskiego Wschodu, a jest to zaszczytne słowo, bo jego pierwotne znaczenie jest ‘Pasterz, Pan, Król, Władca, Bóg’.

„Imperium Lechitów było potężną organizacją państwowo-plemienno-rodową Słowian, której ziem nigdy nie zdołali podbić ani Persowie, ani Grecy, Rzymianie, Bizantyjczycy czy Frankowie, w tym państwo Karola Wielkiego. Były to ziemie słowiańskie od wielu tysięcy lat, zamieszkane przez Ariów-Prasłowian, Indoscytów o głównej haplogrupie R1a1 Y-DNA.” — Janusz Bieszk, Słowiańscy królowie Lechii. Polska starożytna, strona 15, wydawnictwo Bellona

„Natomiast w samym dorzeczu rzeki Ren zamieszkiwały także plemiona galijskie, celtyckie i normandzkie, które wymieszane dużo później z przybyszami z północy i w mniejszym stopniu ze Słowianami, utworzyły dopiero plemiona niemieckie, o całkowicie innej haplogrupie R1b1b2 Y-DNA, które powołały pierwsze państwo niemieckie dopiero w 919 roku we Fritzlarze.” — Janusz Bieszk, Słowiańscy królowie Lechii. Polska starożytna, strona 16, wydawnictwo Bellona

„Są to bowiem nazwy pochodzące od słów: Leh w sanskrycie oraz Leh, Lah w języku staroirańskim, które oznaczają króla, władcę, boga, pasterza, i później »zesłowiańszczone« po prostu w imię Lech. Tak więc król Sarmata winien być określany jako Leh (Lech) Sarmata, a król Kodan jako Leh (Lech) Kodan. Po prostu samo słowo Lech oznaczało król (a Lechia – królestwo).” — Janusz Bieszk, Słowiańscy królowie Lechii. Polska starożytna, strona 146, wydawnictwo Bellona

 

 „Pisząc o początkach Lechii, czyli o starożytnej Polsce, należy sięgnąć do najstarszego, zachowanego polskiego źródła, jakim była i jest kronika krakowskiego arcybiskupa Prokosza z X wieku. Kronikarz podaje, iż nazwa kraju Lechia pochodzi od nazwy króla Lecha Wielkiego, Ojca Narodu Lechów, czyli Lechitów, który panował 50 lat w okresie 1729–1679 r. p.n.e., po przeliczeniu z tzw. Roku Świata 3761. Nadana nazwa Lech pochodziła od słowa Leh z języków sanskrytu i staroirańskiego (awestyjskiego) – co oznaczało Pan, Król, Bóg, Pasterz, a nazwa Lechia (Lehía) oznaczała królestwo.” — Janusz Bieszk, Słowiańscy królowie Lechii. Polska starożytna, strona 53, wydawnictwo Bellona

* * *

Dowiedziałem się, że słowiańscy Serbowie i Chorwaci, Bośniacy i Czarnogórcy przy Dunaju i Morzu Adriatyckim to tak zwana „Dalmacja”, co znaczy ‘daleko od macierzy’, którą jest Lachia vel Lechia, czyli Wielka Polska, bo jej członkowie wyszli z Polski, by osiedlić się na Bałkanach, albowiem dostali te ziemie w 626 roku od cesarza bizantyjskiego Herakliusza za pomoc w walce z głównie tureckimi Awarami, którzy w 568 roku osiedlili się na obszarze obecnych Węgier… Rok 626 był pomyślny dla Słowian, bo wtedy jeszcze Połabie i Krym było w rękach słowiańskich, albowiem tureccy Chazarowie zdobyli Krym pod koniec VII wieku, a Połabie znalazło się w rękach niemieckich w X wieku, bo Niemcy podbili te ziemie i włączyli w granice swego państwa, które zostało powołane w 919 roku we Fritzlarze. Tak więc słowiańszczyźnie zagroził w dawnych dziejach genotyp turecki z dwóch stron, a z trzeciej galijsko-celtycko-normandzki, czyli germański, to znaczy niemiecki. I ponoć Niemcy dalej są łakomi na ziemie słowiańskie, bo część z nich nie uznaje obecnych granic, lecz marzy im się na przykład Wrocław, Poznań, Szczecin, Kołobrzeg w granicach państwa niemieckiego, jeśli nie uda im się przejąć całej Polski, bo chcą przekształcić Unię Europejską w superpaństwo, którego rząd byłby oligarchiczny, lecz nie oszukujmy się, bo niemiecki. I do takiego tworu chce wejść słowiańska Ukraina, by znowu być pod butem niemieckim, ponieważ w czasie II wojny światowej Ukraina była okupowana przez Niemców, którzy utworzyli z niej niemiecki komisariat, komisariat Rzeszy, która znana jest jako „III Rzesza”, a to superpaństwo, które chcą Niemcy utworzyć z pomocą Francji, to będzie moim zdaniem IV Rzesza, gdzie Polska nie będzie na czele, lecz czymś w rodzaju województwa, prowincji, landu niemieckiego…

* * *

Przed Mieszkiem I był między innymi król Krak, czyli lech Krak, który – jak się podaje – panował w latach 694–728, bo słowo „lech” jest czeską odmianą słowa „lach”, które oznacza ‘pana, króla, władcę, boga’, czyli bardzo ważną osobistość. Generalnie mówiąc na Zachodzie i Południu przodkowie Polaków byli zwani „Lechami” vel „Lechitami”, a na Wschodzie „Lachami”, którzy do 840 roku tworzyli słowiańską potęgę, czyli Wielką Lechię, która od roku 823 składała się na 20 dzielnic, bo wcześniej było 12 dzielnic, które były rządzone przez 12 wojewodów w latach 740–760, czyli po panowaniu Wandy, która była córką Kraka, który miał jeszcze syna Kraka juniora i Lecha, gdzie Krak junior rządził Lechią w latach 728–733 jako Krak II, a Lech w latach 733–735, którego zastąpiła Wanda w 735 roku. Wielka Lechia była nazywana Wielką Scytią przez Greków, a Sarmacją Europejską przez Rzymian. A co takiego zrobił Krak I? Na przykład na powrót wcielił w granice Lechii ziemie słowiańskie, które w 631 roku utworzyły tak zwane „Państwo Samona” (ang.: Samo's State; Samo's Empire), bo chciały się usamodzielnić od Lechii… Wielka Lechia uległa rozbiciu dzielnicowemu po 840 roku, bo w 840 roku doszło do rozbicia jej od środka, gdyż w tym roku zostało otrutych winem 20 lechickich książąt podczas uczty w Kruszwicy, którzy władali 20 dzielnicami Wielkiej Lechii. Był to zagraniczny, geopolityczny spisek, dokonany przez Sasów vel Saksończyków, czyli Germanów, to znaczy Niemców, bo dokonała tego saska księżniczka Ryksa, która była chrześcijanką obrządku łacińskiego. Tak więc w IX wieku zadano wielki cios Wielkiej Lechii, a w X wieku Lechia utraciła Połabie, bo zostało podbite przez Niemców… X wiek to również chrzest Lechii w obrządku łacińskim, bo w 966 roku otrzymała imię "Polonia", czyli „Polska”. I to słowiańskie Połabie, które jest pod panowaniem niemieckim, jest nieco większe od słowiańskich Czech! Słowianie nadal żyją na tym terenie, którzy mówią językiem połabsko-łużyckim, a także niemieckim, bo kultywują tradycję i mowę przodków, choć mieszkają w tak zwanych „Niemczech”, ale oni są na swoich ziemiach, słowiańskich ziemiach, tyle że zniemczonych… Ziemie te, które są znane jako Połabie, są klasyfikowane jako zachodniolechicka ziemia. Innymi słowy są to również Lechy vel Lachy, tylko zachodnie, lecz zaliczają się do wszystkich plemion lechickich, ino podlegają państwu niemieckiemu… Czy tak powinno być? Moim zdaniem wszyscy Słowianie vel Sławianie winni się zjednoczyć.

„Jak wspomniałem wcześniej, niestety, potężne Imperium Lechitów zostało skutecznie rozbite od środka w 840 roku, w wyniku zagranicznego geopolitycznego spisku i otrucia 20 książąt-władców jego dzielnic oraz późniejszych sporów, kłótni i zrywania przez te dzielnice wszelkich więzi z byłym imperium.” — Janusz Bieszk, Słowiańscy królowie Lechii. Polska starożytna, strona 61, wydawnictwo Bellona

* * *

Dawna Polska, czyli Lachia vel Lechia, zaznaczona kolorem różowym na francuskiej mapie, która ukazuje Wielką Lechię między VIII a IX wiekiem.

Lachia vel Lechia to dawna nazwa Polski, która władała od morza do morza między VIII a IX wiekiem, a w X wieku otrzymała nazwę "Polonia", czyli „Polska”, ale to już była okrojona ziemia, bo doszło do rozbicia dzielnicowego po 840 roku, dlatego kartografowie pokazują lechicką ziemię do 887 roku. Tak więc Lechici vel Lachowie mieszkający na terenie dzisiejszej Polski utworzyli Wielką Lechię wieki temu, bo związali przymierzami wszystkich Słowian w Międzymorzu, które jest znane jako 3M, co znaczy „Trójmorze”. A Turcy z imperium osmańskiego określali Polskę jako «Lechistan, Lehistan, لهستان‎», co znaczy ‘ziemia Lecha’, albo ‘miejsce Lecha’, a polskiego króla Jana III Sobieskiego nazywali „Lwem Lechistanu”, gdzie «Lechistan, Lehistan» to po polsku „Lechia”, bo jest to dawna i alternatywna nazwa Polski.