Hebrajskie słowo „jestem” w świetle imienia Boga.

„Gdybyśmy mogli na chwilę całkowicie odwrócić myśli od ciała fizycznego i skierować całą świadomość tylko na ciało eteryczne, to ujrzelibyśmy ciało składające się z sił, przeniknięte siłami, które utworzyły, zbudowały ciało fizyczne.” — Rudolf Steiner, Teozofia różokrzyżowców, strona 20, wydawnictwo Genesis

„Jeżeli moglibyśmy całkowicie odwrócić uwagę od ciała fizycznego, tak aby dla nas na chwilę nie istniało, to mielibyśmy przed sobą jedynie ciało eteryczne, które w swej górnej części jest dosyć podobne do ciała fizycznego. To podobieństwo zachodzi jednak tylko w górnej połowie, potem ciało eteryczne wykazuje duże zróżnicowanie. Zrozumiecie to państwo, gdy powiem, że mężczyzna ma ciało eteryczne kobiece, a kobieta ma ciało eteryczne męskie.” — Rudolf Steiner, Teozofia różokrzyżowców, strona 20, wydawnictwo Genesis

„Można zatem powiedzieć, że męskie ciało posiada duszę kobiecą, a żeńskie duszę męską. Ta wewnętrzna jednostronność człowieka wyrównuje się przez zapłodnienie duchem. Dzięki temu znosi się jednostronność. Męska dusza w kobiecym ciele, a kobieca w męskim, staje się znowu dwupłciowa przez zapłodnienie duchem. W ten sposób mężczyzna i kobieta różnią się kształtem zewnętrznym, a wewnątrz jednostronność dusz stapia się u obojga w harmonijną całość. Duch i dusza stapiają się, tworząc jedność. Na męską duszę w kobiecie duch działa w sposób kobiecy i czyni ją męsko-kobiecą; na duszę kobiecą w mężczyźnie działa w sposób męski i czyni ją również męsko-kobiecą.” — Rudolf Steiner, GA 11, Kronika Akasza, strona 52, wydawnictwo Genesis

Najpierw zacznę od tego, iż hebrajsko-żydowska gnoza podaje, że dźwięk [e] lub [ɛ] oznacza mężczyznę, a dźwięk [a] lub [ɐ] oznacza kobietę, natomiast dźwięk [o] lub [ɔ] oznacza obojnaka. Na przykład jest takie hebrajskie słowo jak «more, moreh, מוֹרֶה», które oznacza nauczyciela, czyli mężczyznę, który zajmuje się nauczaniem, a gdy mamy na myśli kobietę, która naucza, to powiemy «mora, morah, מוֹרָה», bo słowo «mora, morah, מוֹרָה» oznacza nauczycielkę. Na tych dwóch przykładach widzimy, że rodzajowi męskiemu towarzyszy litera ⟨e⟩, a rodzajowi żeńskiemu towarzyszy litera ⟨a⟩. Jeżeli zaś chodzi o literę ⟨o⟩, która oznacza obojnactwo, to występuje ona w słowie «Elo, Eloh, אֱלֹה», które oznacza Boga, bo Bóg jest dwupłciowy, dlatego nie jest tylko Ojcem, bo również jest Matką. Możemy zauważyć, że te trzy hebrajskie słowa kończą się na literę ⟨ה⟩. Co ona oznacza? Gdy znajduje się na końcu słowa, to oznacza obecność jakiejś samogłoski pod koniec.

Tak więc wiemy już, że męską osobę znamionuje litera ⟨e⟩, dlatego żeńską osobę oznacza litera ⟨a⟩. Męski podmiot może powiedzieć, że jest „e”, bo wie, że posiada męskie ciało fizyczne, a żeński podmiot może powiedzieć, że jest „a”, bo zdaje sobie sprawę, że posiada żeńskie ciało fizyczne. Hebrajsko-żydowska wiedza duchowa podaje, że litera ⟨e⟩ to mężczyzna, którego oznacza trójkąt z wierzchołkiem w dół (▽), a litera ⟨a⟩ to kobieta, którą oznacza trójkąt z wierzchołkiem w górę (△), bo trójkąt z wierzchołkiem w dół (▽) to woda (hebr.: majim, מַיִם), która po hebrajsku jest w rodzaju męskim, a trójkąt z wierzchołkiem w górę (△) to ogień (hebr.: esz, אֵשׁ), który po hebrajsku jest w rodzaju żeńskim. Hebrajska gnoza również podaje, że kolor czarny lub niebieski oznacza mężczyznę, a kolor biały lub czerwony, a nawet różowy, oznacza kobietę. Jednak wtajemniczony Izraelita wiedział, że nie jest tylko męskim ciałem fizycznym, które oznacza samogłoska [e] lub [ɛ], bo wiedział, że jest w nim żeńska dusza, którą oznacza samogłoska [a] lub [ɐ], dlatego miał pojęcie, że wewnętrznie był „a”, a zewnętrznie był „e”, że pierwszoplanowe jest wewnętrzne, a zewnętrzne jest drugoplanowe, dlatego posiadał słowo «chawe, haveh, הַוֶה» na określenie tego stanu rzeczy, które po francusku jest czytane bez dźwięku [x] lub [h], bo pierwsza litera «cha, ha, הַ» oznacza żeńską duszę, która ma związek z męską osobą, dlatego «we, veh, וֶה», gdzie tę więź oznacza druga litera ⟨ו⟩, bo ona oznacza hak, dodanie, połączenie, związek czegoś z czymś, most łączący coś z czymś, dlatego nawet pełni funkcję spójnika „i” po hebrajsku. A zatem słowo «chawe, haveh, הַוֶה» znaczy „jestem”, ale też „jesteś” i „jest” po hebrajsku, lecz jest to słowo w rodzaju męskim. Żeńska wersja jest «chewa, hevah, הֶוָה», bo jest odwrotna konfiguracja u kobiety, albowiem ona wewnętrznie jest „e”, a zewnętrznie jest „a”, jednak oba te słowa oznaczają stan, w którym nie ma zapłodnienia przez ducha, dlatego nie ma skrzyżowania, bo u normalnej osoby dusza jest androgyniczna, dlatego trzeba ją postrzegać jako „o”. I tak w gruncie rzeczy jest, że hebrajska litera ⟨ה⟩ jako starożytny piktogram przedstawia ludzika z dwoma uniesionymi rękami, ale chodzi o dech, który oznacza obojnaczą duszę. Moim zdaniem Mistrz Jezus uważał, że prawa ręka oznacza żeńskość i dobro, czyli „a”, natomiast lewa ręka oznacza męskość i zło, czyli „e”, bo rzekł: „gdy dajesz jałmużnę, niech nie wie twoja lewa ręka, co czyni prawa” (Mt 6, 3 UBG), bo prawa ręka jest dobroczynna, a lewa jest czyniąca zło. A gdy złoży się dłonie w «amen, אָמֵן», to trzeba zdawać sobie sprawę, że ten gest oznacza „o”, bo oznacza jedność dwóch natur. Jak więc będzie „jestem, jesteś, jest” w rodzaju męskim po hebrajsku, gdy chodzi o jednostkę fizyczną, która posiada androgyniczną duszę? Męska jednostka fizyczna posiada słowo «chowe, hoveh, הֹוֶה», a dla żeńskiej jednostki fizycznej jest słowo «chowa, hovah, הֹוָה».

Gdy chce się dziś napisać po hebrajsku „ja jestem” w rodzaju męskim, to napisze się «ani choje, ani hoyeh, אֲנִי הֹיֶה», a gdy chce się napisać po hebrajsku „ty jesteś” do mężczyzny, to napisze się «ata choje, atah hoyeh, אַתָּה הֹיֶה», oraz gdy chce się napisać, że „on jest”, że ma się na myśli jakiegoś faceta, to napisze się «chu choje, hu hoyeh, הוּא הֹיֶה». Jak widać współczesne słowo «choje, hoyeh, הֹיֶה» znaczy zarówno „jestem, jesteś, jest” w rodzaju męskim, a jest to odmiana słowa «chaja, hayah, הָיָה», które znaczy „[on] był”, ale też jest to czasownik „być” lub „stać się” po polsku. Kobieta posiada słowo «choja, hoyah, הֹיָה», co też znaczy „jestem, jesteś, jest”, tylko w rodzaju żeńskim. Jednak, gdy otworzy się artykuł o Tetragramie na polskiej Wikipedii, to można się dowiedzieć, że czasownik «chaja, hayah, הָיָה» zastąpił czasownik «chała, hawah, הָוָה», który również znaczy „być”, dlatego czasownik «chała, hawah, הָוָה» jest pierwotny, na którego odmianie bazuje imię hebrajskiego Boga, bo chodzi o słowo „jestem, jesteś, jest” po hebrajsku w dawnym brzmieniu, a jest to słowo «chołe, howeh, הֹוֶה», które w żeńskiej wersji jest «choła, howah, הֹוָה», gdzie znak ⟨ ָ ⟩ oznaczał kiedyś długie [a], które podchodziło pod [o], ale jest to bardziej [a] niż [o], bo jest to podobne do angielskiego słowa “modern” (pl.: nowożytny, współczesny), w którym litera ⟨o⟩ brzmi bardziej jak [a] niż [o], dlatego słowo “modern” wymawia się [mɒdən], czyli mniej więcej /maden/ po polsku, bo jest w tym słowie dźwięk [ɒ], który w języku duńskim jest oznaczany literą ⟨å⟩.

Trzeba jeszcze wiedzieć, że izraelska flaga (🇮🇱) przedstawia symbol niebieskiego heksagramu (✡︎), który jest znany jako „gwiazda Dawida”, która jest graficznym wyrażeniem hebrajskiego słowa „jestem” (niem.: bin) w rodzaju męskim, które współcześnie jest «chowe, hoveh, הֹוֶה», lecz w okresie klasycznym czytało się [hoːwɛ], co jest „chołe” po polsku, a “howeh” po angielsku, lecz po angielsku końcówka “eh” czyta się [ɛ], to jest ⟨e⟩, a nie [eɪ], czyli „ej” po polsku, a hebrajska litera ⟨ו⟩, która znajduje się w środku słowa "הֹוֶה", brzmiała kiedyś [w], a po polsku ⟨ł⟩ jak „łono” lub „łaska”, bo nawet odpowiada jej arabska litera ⟨و⟩, która brzmi [w], czyli ⟨ł⟩ w języku polskim. Wiadomo, że język hebrajski i arabski należy do mowy semickiej, podobnie jak syryjski, gdzie również istnieje litera, której odpowiada hebrajskie ⟨ו⟩ i arabskie ⟨و⟩, a tą literą jest ⟨ܘ⟩, która także brzmi [w], to jest ⟨ł⟩. W tym miejscu wyobraźcie sobie czerwony heksagram (✡︎), tak dla przeciwieństwa, a uzyskacie symbol, który oznacza hebrajskie słowo „jestem” (ang.: am) w rodzaju żeńskim, które współcześnie jest «chowa, hovah, הֹוָה», lecz kiedyś było [hoːwɐː], czyli „choła” po polsku, a “howah” po angielsku, bo jak wiemy dźwięk hebrajskiej litery ⟨ו⟩ został zmieniony z [w] na [v], czyli z ⟨ł⟩ na ⟨w⟩, a po angielsku końcówka “ah” to [ɑ], które brzmi jak litera ⟨a⟩, gdy jest na końcu słowa, na przykład słowo “cheetah” (pl.: gepard), które czyta się [t͡ʃiːtɑ], a /czita/ po polsku.

Można się spotkać w wielu opracowaniach, że hebrajskie imię Boga bazuje na zapisie "יְהֹוָה", co transliteruje się jako „Jehowa” na polski, ale czyta się [jɛxɔva], co można oddać też jako „Jechowa”, bo [x] i [h] przekłada się jako ⟨ch⟩ na polski, jak „chmura” lub „chrzest”, a tylko [ɦ] jako ⟨h⟩, jak „hak” lub „hełm”, bo między innymi w języku polskim, czeskim i słowackim dźwięk [ɦ] oznacza ⟨h⟩ jak „harmonia” lub „higiena”. Jednak nie jest to do końca poprawny odczyt, bo pierwsza hebrajska litera ⟨י⟩, której odpowiada dźwięk [j], a nie [d͡ʒ], czyli ⟨dż⟩ jak „dżem” lub „dżungla”, niesie znak ⟨ ְ ⟩, który nazywa się «szwa, shva, שְׁוָא». Znak ten współcześnie oznacza dźwięk [e̞] lub [ɛ], gdy jest wymawiany, bo oznacza też brak samogłoski przy danej spółgłosce, a wtedy nie jest wymawiany, dlatego oddaje się go jako znak ⟨∅⟩, który oznacza to, co nie jest wymawiane, a więc nazwa tego znaku może być też «szewa, sheva, שְׁוָא», bo jest taka zasada, że gdy znak ⟨ ְ ⟩ stoi na początku słowa, czyli pod pierwszą literą, to jest zawsze wokalny, dlatego ten znak znany jest też po angielsku jako “shewa”, czyli „szeła” po polsku. Kiedyś normalnie rzecz biorąc znak «szwa, shva, שְׁוָא» był wymawiany jako [a], ale bardzo krótkie, czyli [ă], bo bardzo krótkie [a] jest ⟨ă⟩, krótkie [a] jest ⟨a⟩, długie [a] jest ⟨ā⟩. A więc nie powinno być samogłoski [e̞] lub [ɛ] po spółgłosce [j], lecz jak już, to samogłoska [a] lub [ä], dlatego zapis "יְהֹוָה" był prędzej kiedyś «Jachoła, Yahowah, יְהֹוָה», lecz to żeńskie imię, które znaczy „Jestem” po polsku. I tu się nie zgadzam, bo sądzę, że hebrajski Bóg jest facetem vel mężczyzną, bo prorok Mojżesz napisał o Nim po hebrajsku, że jest On «isz milhama, ish milkhamah, אִישׁ מִלְחָמָה» (Wj 15, 3), co znaczy „mąż wojny”, a po angielsku “man of war”, dlatego jest nawet hebrajskie imię, które jest «Elichu, Elihu, אֱלִיהוּא», co znaczy „On jest Bogiem moim”, a po angielsku “He is my God”, co ma dać do zrozumienia, że hebrajski Bóg jest On! Zmierzam do tego, że Jego imię jest raczej «Jachołe, Yahoweh, יְהֹוֶה», co znaczy „Jestem” w rodzaju męskim! A wymawia się [jäxɔwɛ] po polsku.

Był jeszcze kiedyś taki zwyczaj, a dokładnie w pierwszych wiekach średniowiecza, że żydowscy Tyberiadczycy czytali znak ⟨ ְ ⟩, który nazywa się «szwa, shva, שְׁוָא», na różny sposób, bo był czytany jako bardzo krótka samogłoska ⟨ă⟩, ⟨ĕ⟩, ⟨ĭ⟩, ⟨ŏ⟩, ⟨ŭ⟩. Oczywiście nie na raz, lecz to zależało od danego słowa, a zatem były różne hebrajskie słowa, które posiadały znak «szwa, shva, שְׁוָא», który nie był czytany jednakowo. Normalnie rzecz biorąc znak «szwa, shva, שְׁוָא» był czytany jako samogłoska ⟨ă⟩, czyli [a] lub [ä] po polsku, gdy stał pod pierwszą literą danego słowa, ale gdy drugą literą w tymże słowie była gardłowa litera ⟨א⟩, ⟨ה⟩, ⟨ח⟩, ⟨ע⟩, która niosła jakąś samogłoskę, to znak ⟨ ְ ⟩ był wymawiany jako bardzo krótka kopia tej samogłoski, która znajdowała się pod ową gardłową literą. Na przykład słowo „przemowa” lub „deklaracja” jest po hebrajsku "נְאֻם", gdzie widać, że zaczyna się ono od litery ⟨נְ⟩, która posiada pod spodem znak ⟨ ְ ⟩, czyli «szwa, shva, שְׁוָא», który kiedyś w tym słowie oznaczał bardzo krótką samogłoską ⟨ŭ⟩, bo drugą literą jest gardłowa litera ⟨א⟩, która niesie znak ⟨ ֻ ⟩, który oznacza krótką samogłoskę ⟨u⟩, czyli [u]. Litera ⟨א⟩ jest niema od starożytności, dlatego w zwykłej transliteracji nie jest przekładana, choć można ją oddać za pomocą apostrofu, czyli ⟨’⟩. Tak więc słowo "נְאֻם" dzisiaj czyta się [ne̞um], ale kiedyś to słowo było «nu’um, nŭ'um» w tradycji tyberiadzkiej. Podałem trochę o tym wiedzy, bo według tyberiadzkich Żydów z początku średniowiecza wariant «Jachołe, Yahoweh, יְהֹוֶה» nie byłby czytany przez [a] lub [ä], to znaczy ⟨ă⟩, lecz przez [o] lub [ɔ], ale ⟨ŏ⟩, bo drugą literą w tym imieniu rodzaju męskiego jest gardłowa litera ⟨הֹ⟩, która posiada znak ⟨ ֹ ⟩ po lewej stronie na górze, który kiedyś oznaczał długą samogłoskę [o] lub [ɔ], czyli [oː], to znaczy ⟨ō⟩, dlatego oni odczytaliby to imię jako [johoːwɛ], czyli [jɔxɔwɛ], to znaczy „Jochołe” po polsku, a “Yohoweh” po angielsku, ponieważ przed spółgłoską gardłową (א ה ח ע) znak ⟨ ְ ⟩ był wymawiany jako króciutka kopia samogłoski niesionej przez tą gardłową literę, ale było tak, gdy znak ⟨ ְ ⟩ stał na początku słowa, czyli pod pierwszą literą.

Pragnę jeszcze dodać, że choć istniała taka zasada we wczesnym średniowieczu wśród galilejskich Żydów, bo żydowscy Tyberiadczycy byli mieszkańcami Tyberiady, która jest ulokowana w Galilei, że znak ⟨ ְ ⟩ był normalnie wymawiany jako bardzo krótkie ⟨ă⟩, a na przykład ⟨ĭ⟩ w słowie "יְהִי" (pl.: niech będzie, niech się stanie), które dzisiaj jest «jechi, yehi», ale kiedyś było «jichi, yihi», bo druga litera ⟨ה⟩ jest gardłową literą, która niesie długą samogłoskę [iː], czyli ⟨ī⟩, dlatego znak ⟨ ְ ⟩, który stoi przed literą ⟨ה⟩ pod literą ⟨י⟩, oznacza bardzo krótką samogłoskę [i], bo jest ultrakrótką kopią samogłoski niesionej przez tę gardłową literę, to trzeba mieć na uwadze fakt, że oni również wcześniej stosowali taką zasadę, albowiem masoreci, czyli żydowscy panowie tradycji (hebr.: ba‘alej hamasora, בַּעֲלֵי הַמָּסוֹרָה), którzy opracowali punktowanie, czyli wokalizację (hebr.: nikud, נִקּוּד), nie odkryli nowego języka, lecz w stosownym czasie oznakowali na piśmie już istniejący, który był mówiony od wieków.

Na koniec podaję, że obstaję przy tyberiadzkim wariancie «Jochołe, Yohoweh, יְהֹוֶה», który znaczy „Jestem” (hiszp.: Soy) w rodzaju męskim, bo nawet bibliści od trzeciego wydania Biblii Tysiąclecia podali w Księdze Wyjścia 3:15, że Jego imię jest „JESTEM” po polsku.

Tutaj podaję link do angielskojęzycznej strony Quantum Sex, gdzie podane jest, że dusza jest obojnacza: https://quantumsex.co.uk/the-subtle-etheric-body/

Tutaj podaję link do angielskojęzycznego wideo na YouTube, w którym podany jest współczesny tyberiadzki nikud: https://www.youtube.com/watch?v=91w_UiE_Uyg

Tutaj podaję link do angielskojęzycznego wideo na YouTube, w którym jest wiedza odnośnie współczesnych zasad wymowy znaku szwa (ang.: shva, shewa): https://www.youtube.com/watch?v=PnNvRwy4bGQ